Το παράλογο της βίας και η βία της λογικής
Εδώ και αρκετές ημέρες αναρωτιέμαι, από πού προκύπτει η αίσθηση ανασφάλειας για το μέσο πολίτη μετά τον ξυλοδαρμό του προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε στις 31/1/06 από αγνώστους. Η μεγαλύτερη μερίδα του ηλεκτρονικού τύπου, πρωτοστατούσης της τηλεόρασης, καλλιέργησε μέσα σε λίγες ώρες την άποψη αυτή, τη στήριξε και την προώθησε στο κοινό. Η αγανάκτηση στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών υπήρξε έκδηλη και συμπυκνώθηκε στο ερώτημα «Μα καλά πλέον ο πολίτης δε νιώθει ασφάλεια ούτε στο κέντρο της Αθηνάς, όταν σεργιανίζει αμέριμνος;»
Προσωπικά δυσκολεύτηκα να ανακαλέσω στη μνήμη μου πότε ήταν η τελευταία φορά που οι περίφημοι, κατά τα Μ.Μ.Ε, «γνωστοί άγνωστοι» έδειραν κάποιον απλό πολίτη στο κέντρο της πόλης μας. Εκτός βέβαια, αν ο κ Πολυζογόπουλος, ο κύριος Βενιζέλος, που είχε φυλακιστεί πέρσι μέσα στο πολυτεχνείο, ή η κ Στάη που προπηλακίστηκε πριν λίγες μέρες, και αυτά είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα, είναι απλοί πολίτες και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Δεν υποστηρίζω τη μεθοδολογία και τις ίδιες τις ενέργειες, αλλά καλύτερα ας αφήσουν απ? έξω, ας μη χρησιμοποιούν καλύτερα τον απλό λαό όλοι αυτοί, που πιθανόν να έχουν τους λόγους τους να φοβούνται μην τους συμβεί το ίδιο. Δεν είναι όμορφο να βάζουν ασπίδα τον απλό πολίτη άνθρωποι που λόγω θέσης έχουν μεγαλύτερες και καλύτερες συνθήκες ασφάλειας, και όχι μόνο, από τον οποιοδήποτε από εμάς. Τουλάχιστον εγώ δε διαθέτω προσωπική ασφάλεια ούτε ιδιωτική, ούτε, πολύ περισσότερο, δημόσια.
Αντίθετα, πιο έντονα θυμάμαι να σαπίζονται στο ξύλο οι συνταξιούχοι στην περίφημη προ 9 ετιας πορεία τους, να βομβαρδίζονται με το παραμικρό με χημικά και δακρυγόνα οι συμμετέχοντες διαφόρων πορειών, να ελέγχονται απλοί πολίτες σε πλατείες, δρόμους και μπλόκα από τα περίφημα Ο.Π.Κ.Ε (Oμάδας Πρόληψης και Καταπολέμησης Εγκληματικότητας), τότε που ήταν της μόδας, κατά τρόπο απαράδεκτο και προσβλητικό. Πραγματικά πολύ λίγα παραδείγματα μπροστά στο μεγαλείο της πραγματικότητας. Όλα αυτά προφανώς και δε θεωρούνται βία από τους τηλεοπτικούς «προστάτες» της καθημερινότητας μας παρά μάλλον σωστά μέτρα για την εξασφάλιση της κοινωνικής ασφάλειας και την αποτροπή να μετατραπούμε κι εμείς σε γνωστούς άγνωστους.
Η απάντηση στο ερώτημα είναι, ότι ασφαλώς και δεν κινδυνεύει ο οποιοσδήποτε από εμάς κυκλοφορεί στο κέντρο από τους «γνωστούς άγνωστους». Πιθανόν να κινδυνεύει από ληστές που η αστυνομία μας κυνηγούσε στο κέντρο δημιουργώντας σκηνικό άγριας δύσης. Ίσως κινδυνεύει ακόμη περισσότερο από τα ευάλωτα σε παρακολούθηση συστήματα επικοινωνίας όπως τα δίκτυα κινητών τηλεφώνων ή πολύ περισσότερο από τη βία της παραπληροφόρησης και του πανικού που απλόχερα σκορπά η ενημερωτική τηλεόραση κάθε μέρα κυρίως 19.00 με 21.00μ.μ.
Εργασία για το σπίτι
Εάν μια ομάδα φίλων κοντά στα 10 άτομα σε μορφή πειράματος και με την ευκαιρία των αποκριών νοικιάσει στολές αστυνομικών και απρόκλητα σπάσει στο ξύλο τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ για παράδειγμα, σημαίνει ότι είναι αστυνομικοί; Εάν η ίδια ομάδα σπάσει στο ξύλο ξανά τον πρόεδρο της Γ.Σ.Ε.Ε αλλά ντυμένη με κουκούλες και περίεργα μπουφάν σημαίνει ότι είναι αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, γνωστοί άγνωστοι ή όπως αλλιώς επιθυμείται να τους αποκαλέσετε;
