Είναι νέοι, έξυπνοι, εργατικοί και πτυχιούχοι. Σε μια άλλη εποχή θα ήταν περιζήτητοι γαμπροί και πολύφερνες νύφες. Σήμερα έχουν όλο το «πακέτο» χωρίς τα...λεφτά. Η γενιά των 700 ευρώ ζει για να δουλεύει. Είμαστε εμείς κι εσείς, που ζούμε στον αέρα, αλλά δεν ανασαίνουμε!
Ζητείται οικονομολόγος με διδακτορικό, αμοιβή 800 ευρώ/ μήνα. Υπεύθυνος μάρκετινγκ σε εταιρεία συμβούλων, πρώτος μισθός 670 ευρώ. Δημοσιογράφος με μεταπτυχιακό και τρεις ξένες γλώσσες, αμοιβή με το κομμάτι. Μπορεί να στηθεί σαν αγγελία σε εφημερίδα?
Δουλεύετε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ;
Κάνετε δύο δουλειές για να τα βγάλετε
πέρα;
Έχετε ανάγκη από την οικονομική συνδρομή της οικογένειάς σας;
Είστε ανασφάλιστοι;
Σας κολλάνε λιγότερα ένσημα από αυτά για τα οποία
εργάζεστε;
Σας ζητoύν προϋπηρεσία τη στιγμή που μόλις ολοκληρώσατε την εκπαίδευσής σας;
Η επιχείρηση στην οποία δουλεύετε δεν
επενδύει στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων σας; Λειτουργεί με τη λογική του
γωνιακού μικρο-μάγαζου;
Θεωρείτε ότι είναι αδύνατον να
φτάσετε το οικονομικό και κοινωνικό status των γονιών σας;
Είστε άνεργοι;
Είστε 25 με 35;
Αισθάνεστε ότι δουλεύετε χωρίςαντίκρισμα;
Είστε η γενιά των 700 Ευρώ.
Η γενιά του
Πολυτεχνείου, των baby boomers των 80’s, τους αποκαλεί «γενιά του άρθρου 16».
Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «γενιά των 700 ευρώ» και ενώ έχουν αφήσει χιλιόμετρα
πίσω τους σε ικανότητες και γνώσεις τους baby boomers, έχουν ήδη χαρακτηριστεί
ως οι baby losers των 00’s. Είναι οι σημερινοί τριαντάρηδες που επιβιώνουν στην
εργασιακή ζούγκλα της Ελλάδας.
Το να φτιάξουν δική τους οικογένεια μοιάζει με αστείο. Το να επενδύσουν
σε μια ερωτική σχέση μοιάζει με βουνό. Ισως τελικά να «βολεύονται» με μια
συγκατοίκηση και αυτό για να μειώσουν το κόστος διαβίωσης...
«Αφού δουλεύεις για να ζεις, γιατί σκοτώνεσαι στην δουλειά;» έγραψε κάποιος σε
ένα τοίχο στα Εξάρχεια. Την απάντηση ποιός έχει να μας δώσει;
Επιτέλους οργή
«Ξεκινήσαμε από οργή»
λέει ο Δημήτρης, βασικό μέλος του πασίγνωστού πλέον blog της γενιάς των 700 ευρώ (http://g700.blogspot.com/). «Όλοι
σπουδάσαμε και όταν βγήκαμε στην αγορά εργασίας, συνειδητοποιήσαμε ότι για να
ζήσουμε πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον δυο δουλειές». Η βασική τους εργασία τους
δίνει 650 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν ούτε το σπίτι τους να συντηρήσουν
ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό (το 68% των τριαντάρηδων ζουν ακόμα στο
παιδικό δωμάτιο, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών).
Το blog G700
επισκέπτονται εκατοντάδες εργαζόμενοι καθημερινά. «Οι περισσότεροι ζητούν να
μάθουν τα εργασιακά τους δικαιώματα σε σχέση κυρίως με το μισθολογικό» λέει ο
Θανάσης, αδελφός του Δημήτρη. «Άλλοι απλώς επικοινωνούν μαζί μας για να
ξεσπάσουν επειδή νιώθουν την εργοδοσία να τους πατάει». Δεν λείπουν και τα mail συμπαράστασης ή και
ευχαριστήρια μηνύματα. «Δεν θέλω κάτι, απλά ήθελα να σας ευχαριστήσω που
υπάρχετε», τους έγραψε ένας νέος εργαζόμενος.
Δεν λείπουν όμως και πολιτικοί από την διαδικτυακή παρέα, όχι φυσικά λόγω
χαμηλού εισοδήματος αλλά με στόχο να μάθουν ποιοί βρίσκονται πίσω από αυτή την
κίνηση «Όταν μάθουν ποιοί είμαστε, τότε ανταλλάσσουν απόψεις μαζί μας μέσω
διαδικτύου κυρίως για το ασφαλιστικό».
«Σκατά! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου περνάει από το μυαλό σήμερα το πρωί. Αν δεν την ξεστομίζω, είναι μόνο και μόνο επειδή το στόμα μου είναι τσαρούχι από το αλκοόλ και τα τσιγάρα. Το φως που τρυπώνει από τις γρίλιες και πέφτει πάνω στον καθρέφτη, δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες: δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Πρέπει να έχω αργήσει φριχτά».
O Kλαούντιο, πρωταγωνιστής του best seller "Η γενιά των 1.000 ευρώ", είναι 27 χρονών κι εργάζεται ως junior account manager σε πολυεθνική του Μιλάνου, που κατασκευάζει γκάτζετ κινητών τηλεφώνων. Για να μη μείνει στον άσσο έχει γίνει εξπέρ στη "δημιουργική οικονομία". Μοιράζεται ενοίκιο, ψώνια και άγχη με τρεις συνομήλικούς του, τη Ρασέλα, που απασχολείται ως μπέιμπι σίτερ και ταυτόχρονα στέλνει βιογραφικά πασχίζοντας να κλείσει ένα ραντεβού για συνέντευξη, τον Αλέσιο, που έχει απαρνηθεί το όνειρο της δημοσιογραφίας για ένα μόνιμο πόστο στο ταχυδρομείο, και τον Ματέο, αιώνιο φοιτητή, που τα βγάζει πέρα με τη βοήθεια της "γονικής τράπεζας".
Ο Κλαούντιο και οι φίλοι του ανήκουν στο 65% των νεαρών Ιταλών εργαζόμενων 25 - 32 ετών που αμοίβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το ποσοστό των γειτόνων μας που παραμένουν στο σπίτι των γονιών τους εκτοξεύθηκε την τελευταία δεκαετία από 15% σε 40%.
«Ποτέ στη γαμημένη ζωή μου δεν θ’
αποκτήσω σπίτι»
Ένας
στους δυο Ισπανούς 25 - 35 ετών δουλεύει με μηνιαίες αποδοχές κάτω των 1.000
ευρώ.
Tο κίνημα «Ποτέ στη γαμημένη ζωή
μου δε θ’ αποκτήσω σπίτι», γεννήθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο η ενοικίαση και
η αγορά σπιτιού έμοιαζε με όνειρο θερινής νυχτός. Μια γκαρσονιέρα κοντά στο
κέντρο, 30/40 τ.μ. σε μια παμπάλαια πολυκατοικία, χωρίς ασανσέρ, έκτος όροφος,
σε άθλια κατάσταση, στοιχίζει περίπου 150.000Ε. Έτσι λοιπόν, οι Ισπανοί
τριαντάρηδες αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους φτιάχνοντας το
κίνημα novasatenerunacasaenlaputavida
Οι συνεχείς αντιδράσεις τους έπιασαν τόπο και τελικά ο Ισπανός πρωθυπουργός
Χοσέ Θαπατέρο έδειξε την πρόθεσή του να υπάρξει μια συμφωνία για αναπροσαρμογή
στους όρους των δανείων, ώστε οι “εξεγερμένοι” νέοι της χώρας του να μπορέσουν
να αποκτήσουν σπίτια με ευνοϊκότερες ρυθμίσεις.
Όταν η εργασία έγινε...
απασχόληση
Μια από τις πρώτες κινήσεις που κάνουν οι αυταρχικοί εξουσιαστές στο «1984» του
Τζορτζ Όργουελ είναι να επανορίσουν τις λέξεις. Οι λέξεις δεν αποτυπώνουν μόνο
πραγματικότητες, αλλά τις κατασκευάζουν κιόλας. Έτσι πριν λίγα χρόνια, στην
Ελλάδα, μέσα σε μια νύχτα το Υπουργείο Εργασίας μετονομάστηκε σε Υπουργείο
απασχόλησης! Σαν να λέμε, δεν είχες κάτι καλύτερο να κάνεις και χτυπάς κάρτα
κάθε πρωί για να ... απασχολείσαι. Κάπως έτσι άλλαξε όλο το λεξιλόγιο του
κόσμου της δουλειάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η εργασία έγινε «πλήρης επισφαλής
απασχόληση», «ευέλικτη ασφάλεια» - ελληνική εκδοχή της flexicurity, «εξαρτημένη αυτοαπασχόληση», «αδήλωτη απασχόληση».
Το 1992
η συνθήκη του Μάαστριχτ έθεσε την κοινωνική πολιτική στην υπηρεσία της
ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και ένα χρόνο μετά η Λευκή Βίβλος μετέτρεψε
την πολιτική απασχόλησης σε όχημα ριζικών μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας
και στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Το 1997 η συνθήκη του Αμστερνταμ
προώθησε την προσαρμοστικότητα, την απασχολησιμότητα, την ευελιξία και τη
λογική της «ατομικής ευθύνης».
Τον Δεκέμβριο του 2000, η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, η οποία
ενσωματώθηκε το 2004 στη συνθήκη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, επιβάλλει τον
φιλελεύθερο μύθο της «ελεύθερης εργασίας» και θέτει σε αμφισβήτηση το σύνολο
των δικαιωμάτων αποζημίωσης και κοινωνικών επιδομάτων.
Σχεδόν
σε όλη την Ε.Ε. η εξάρθρωση του εργασιακού δικαίου είναι αμείλικτη: κατάργηση
της έννοιας της «αξιοπρεπούς εργασίας», διευκόλυνση των απολύσεων, απαγόρευση
των απεργιών.
Στη γαλέρα
Περισσότεροι από 250.000 Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους η γενιά των
τριαντάρηδων, αμείβονται με περίπου 650 ευρώ τον μήνα ενώ οι 8 στους 10
νεοπροσληφθέντες στον ιδιωτικό τομέα δεν κερδίζουν περισσότερα από 1.000 ευρώ
ακόμα και για 10ωρη καθημερινή εργασία.
Δυσοίωνα τα στοιχεία της
τελευταίας πανελλαδικής έρευνας των Γραφείων Διασύνδεσης των ελληνικών
πανεπιστημίων για την απορρόφηση των αποφοίτων των ετών 1998-2000: Το 20% των
πτυχιούχων παραμένει κολλημένο στα 700 ευρώ ακόμα και 7 χρόνια μετά την
αποφοίτηση ενώ 1 στους 4 στο ίδιο διάστημα άλλαξε τουλάχιστον 4 δουλειές.
Το 30%
των πτυχιούχων ετεροαπασχολείται. Δηλαδή το αντικείμενο εργασίας του δεν έχει
καμία σχέση με τις σπουδές του - οι επιστημονικοί κλάδοι με εκτεταμένη
ετεροαπασχόληση είναι οι επιστήμες διοίκησης, οι οικονομικές, πολιτικές,
κοινωνιολογικές και ανθρωπιστικές.
Αυτοί Βαμπίρ κι εμείς Κανίβαλοι;
Πολυαπασχόληση,
μαύρη εργασία και μια Ελλάδα που κρατά τη σκήπτρα και στις ασφαλιστικές
εισφορές, οι υψηλότερες στην Ε.Ε. Παράλληλα, περισσότεροι από 800.000 νέοι
Έλληνες έχουν δύο δουλειές για να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα ένσημα αφού οι
εργοδότες τους κολλάνε ένσημα για 17 μέρες δουλειάς, ενώ δουλεύουν 25. Η
δεύτερη δουλειά, επομένως, είναι ο μοναδικός τρόπος, ώστε να έχουν
ιατροφαρμακευτική κάλυψη και σύνταξη στο μέλλον.
Ο Πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), κύριος Αναλυτής,
πρότεινε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη για τους νέους κάτω
των 35. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν έχει
αξία να συζητάμε για οικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη μπροστά στην
αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, όπως οι συνταξιούχοι. Κανείς όμως
δεν λέει ότι πίσω από τέτοιους κοινωνικά ευαίσθητους συλλογισμούς κρύβεται μια
σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και ειδικά τους ΝΕΟΥΣ. Αν δεν
αλλάξει τίποτα οι νέοι θα κληθούμε να καταβάλλουμε αυξημένες εισφορές και
φόρους, θυσιάζοντας μεγαλύτερο τμήμα του εισοδήματός μας για να καλυφτούν οι
συντάξεις σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές.
Πως το
σχολιάζουν τα μέλη του G700; «Είναι μια άδικη, σχεδόν
αυταρχική, αντίληψη μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των μεσηλίκων, ότι μόνον
οι νέοι πρέπει να κάνουν θυσίες για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Φίλες και
φίλοι μεσήλικες, τα κοινωνικά-ασφαλιστικά δικαιώματα που κατακτήσατε μέσα από
τους δημοκρατικούς αγώνες των τελευταίων τριάντα ετών έχουν ένα σημαντικό
οικονομικό κόστος, που δεν μπορείτε να αγνοείτε συστηματικά. Είστε η γενιά της
εισφοροδιαφυγής και όμως ζητάτε δυσανάλογα μεγάλες συντάξεις. Είστε η γενιά που
κατά μέσο όρο φεύγει από την εργασία στα 59 χρόνια και όμως θέλετε οι νέοι να
δουλεύουν μέχρι τα 67. Δεν είστε διατεθειμένοι να κάνετε τις θυσίες που σας
αναλογούν. Αντίθετα θέλετε να μετακυλύσετε ολόκληρο το κόστος των όποιων
αλλαγών στη νέα γενιά. Το μήνυμα που σας στέλνουμε είναι απλό. Αν δεν θέλετε να
γίνετε Βαμπίρ κι εμείς οι Κανίβαλοι που θα σας φάμε (κατά τον προσφιλή όρο του
Μίμη Ανδρουλάκη) τότε δεν έχετε παρά να βοηθήσετε κι εσείς να αντιμετωπιστεί το
ασφαλιστικό!»
Συνοφρυωμένοι κοσμοσωτήρες
Ο δημόσιος πολιτικός λόγος βρίθει αναφορών, υποσχέσεων, κρυμμένων ενοχών και
ρητορικών απολογιών για τους υποαμειβόμενους νέους, που κολυμπούν σε πελάγη
ανασφάλειας. "Αυτοί που ευθύνονται για την έκρηξη της ανεργίας όψιμα
ανακαλύπτουν την κοινωνική ευαισθησία και τη "γενιά των 700 ευρώ".
Είναι αυτοί που δημιούργησαν τις γενιές των υποαμειβόμενων", είχε πει ο
πρωθυπουργός πετώντας το μπαλάκι της ευθύνης στην προηγούμενη κυβέρνηση του
ΠαΣοΚ. "Να δώσουμε προοπτική στη γενιά των 700 ευρώ, που υποφέρει σήμερα
χωρίς προοπτική στην παραγωγική ζωή" ή αλλιώς όταν ο Γιώργος Παπανδρέου
συμπόνεσε τους g - 700. Όταν οι πολιτικοί ανακάλυψαν
την γενιά των 700 ευρώ, το κακό είχε ήδη γίνει. Είχαν ήδη επιτρέψει να
γεννηθούν οι babyloosers, η της νομισματικά ενωμένης αλλά κοινωνικά διαρρηγμένης
Ευρώπης χαμένη γενιά.
Όταν η Οκτωβριανή Επανάσταση θα θυμίζει
κατηχητικό
Η γενιά των 700 ευρώ βράζει από
οργή. Μια νέα επανάσταση ίσως και να υποβόσκει κάτω από τους απλήρωτους
λογαριασμούς και τα διαψευσμένα όνειρα των σημερινών 30 αρηδων.
"Η απληστία των λίγων τρέφει τις ρίζες ενός κινήματος που όταν ωριμάσει, η
εκδήλωση της οργής του θα κάνει την γαλλική επανάσταση αλλά και την Οκτωβριανή
επανάσταση να μοιάζουν με εξεγέρσεις παιδιών του κατηχητικού", είναι η
άποψη του καθηγητή Ψυχολογίας - Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Γιώργου Πιπερόπουλου.
Η αλήθεια είναι ότι τις επαναστάσεις που σπάνε αλυσίδες και συνθλίβουν
εκμεταλλευτές φεουδάρχες δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι, διότι αυτοί όντας
πεινασμένοι δεν διαθέτουν το παραμικρό ίχνος δύναμης που απαιτείται για να
πραγματωθεί μια επανάσταση. Τις κάνουν όμως άτομα σαν τη γενιά των 700 της
Ελλάδας και των 1000 ευρώ της ΕΕ, τα οποία συν-θλίβονται ανάμεσα στο ενδεές
προλεταριάτο συνταξιούχων και ανειδίκευτων ανέργων και στις άπληστες επιθυμίες
των εχόντων και κατεχόντων.
Η γενιά των 700 ευρώ, σύμφωνα με τον καθηγητή Πιπερόπουλο, είναι τα παιδιά της
διπλανής πόρτας, που κρατούν αλώβητο το αίσθημα της προσωπικής αξιοπρέπειας και
περηφάνιας, παιδιά που θα συγκινήσουν ως συνομιλητές με τις ικανότητες της
σκέψης και της έκφρασης, παιδιά στο ρεπερτόριο των οποίων "ο χαβαλές"
είναι μια συνειδητή -και όχι υιοθετημένη - επιλογή ζωής. Είναι παιδιά που αν οι
ηγέτες στο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό προσκήνιο είχαν την ικανότητα
να εκτιμήσουν τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, τότε τα φλέγοντα
προβλήματα της δημιουργικότητας, της καινοτομίας και της ικανότητας για
ανταγωνιστική προσφορά θα είχαν βρει λύσεις. "Με συνέτριψε η κουβέντα μιας
τέτοιας παρέας σε καφετέρια της Θεσσαλονίκης όταν ένα αρχηγικό στέλεχος της
γενιάς των 700 επιδαψίλεψε στο πρόσωπό μου μία απρόσμενη τιμή λέγοντάς μου
"προφανώς κ. καθηγητά εσείς έχετε κάνει φτωχός!. Αυτοί που μας διοικούν
δεν έκαναν ποτέ φτωχοί"...
Το κείμενο που ακολουθεί
είναι παμπάλαιο και ανατριχιαστικά επίκαιρο. Γράφτηκε από τους Μάρξ Ενγκελς τον
19ο αιώνα και ήταν το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος – καμία
σχέση με Περισσό όμως. Διαβάστε το – μήπως αυτό που περιγράφει σας θυμίζει
κάτι; Γιατί, παρόλο που πολύ λίγοι πια από εμάς δουλεύουμε σε φάμπρικες και
εργοστάσια, η δουλειά στα γραφεία μας διαφέρει μόνο ως προς το πλαίσιο με αυτή
των εργατών του Λονδίνου στην εποχή του Μαρξ. Το διακύβευμα, όπως θα
διαπιστώσετε, είναι το ίδιο.
«Οι σύγχρονοι εργάτες
ζουν μονάχα τόσο όσο βρίσκουν δουλειά και βρίσκουν τόσο δουλειά όσο η δουλειά
τους αυξάνει το κεφάλαιο των αστών. Αυτοί οι εργάτες, που είναι αναγκασμένοι να
πουλιούνται κομματάκι- κομματάκι, είναι ένα εμπόρευμα όπως κάθε άλλο και γι'
αυτό είναι εκτεθειμένοι σ' όλες τις εναλλαγές τον ανταγωνισμού, σε όλες τις
διακυμάνσεις της αγοράς.
Ο εργάτης γίνεται ένα
απλό εξάρτημα της μηχανής απ' το οποίο ζητούν μονάχα τον πιο απλό, τον πιο
μονότονο χειρισμό, αυτόν που μπορεί να μαθευτεί πιο εύκολα. Γι' αυτό, τα έξοδα
που στοιχίζει ο εργάτης περιορίζονται σχεδόν μονάχα στα μέσα ύπαρξης που
χρειάζεται για τη συντήρησή του και για τη διαιώνιση του γένους του.
Τους βάζουν σαν απλούς
στρατιώτες της βιομηχανίας κάτω από την επίβλεψη μιας ολόκληρης ιεραρχίας από
υπαξιωματικούς και αξιωματικούς. Δεν είναι μονάχα σκλάβοι της αστικής τάξης,
του αστικού κράτους, αλλά κάθε μέρα, κάθε ώρα, υποδουλώνονται από τις μηχανές,
από τον αρχιεργάτη και πριν απ' όλα από τον ίδιο τον αστό εργοστασιάρχη. Όσο
πιο πολύ o δεσποτισμός αυτός διακηρύχνει
ανοιχτά σαν σκοπό του το κέρδος, τόσο πιο μικροπρεπής, πιο μισητός, πιο
εξοργιστικός γίνεται.
Οι διακρίσεις ηλικίας
και φύλου δεν έχουν πια κοινωνική σημασία για την εργατική τάξη. Δεν υπάρχουν
πια παρά εργαλεία δουλειάς που η τιμή τους ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία και
το φύλο. Όταν συμπληρωθεί η εκμετάλλευση του εργάτη από τον εργοστασιάρχη ως το
σημείο εκείνο που ο εργάτης να έχει εισπράξει το μισθό του σε χρήμα, τότε
πέφτουν πάνω του τα άλλα τμήματα της αστικής τάξης: ο σπιτονοικοκύρης, ο
μπακάλης, ο ενεχυροδανειστής κλπ.
Ο αυξανόμενος
συναγωνισμός των αστών ανάμεσά τους και οι εμπορικές κρίσεις που προκαλεί ο
συναγωνισμός αυτός, κάνουν το μισθό των εργατών όλο και πιο ασταθή. Η αδιάκοπη
τελειοποίηση της μηχανής κάνει τη θέση τους όλο και πιο επισφαλή.
Οι συγκρούσεις ανάμεσα
στο μεμονωμένο εργάτη και στο μεμονωμένο αστό παίρνουν όλο και περισσότερο το
χαρακτήρα συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο τάξεις. Οι εργάτες αρχίζουν έτσι να
συγκροτούν συνασπισμούς ενάντια στους αστούς. Συνασπίζονται για να υπερασπίσουν
το μισθό της εργασίας τους. Ιδρύουν ακόμα και μόνιμες ενώσεις για να
εξασφαλίσουν τα μέσα στην περίπτωση ενδεχόμενων ανταρσιών. Εδώ κι εκεί η πάλη
ξεσπάει με τη μορφή εξεγέρσεων. Από καιρό σε καιρό οι εργάτες νικούν, αλλά η
νίκη τους είναι παροδική. Το πραγματικό αποτέλεσμα των αγώνων τους δεν είναι η
άμεση επιτυχία, αλλά η συνένωση των εργατών που ολοένα επεκτείνεται.
Η ενότητα αυτή
προωθείται από τα αναπτυσσόμενα μέσα συγκοινωνίας που παράγονται από τη μεγάλη
βιομηχανία και που συνδέουν μεταξύ τους τους εργάτες από διάφορα μέρη. Και
φτάνει μονάχα να συνδεθούν μεταξύ τους για να συνενωθούν οι πολλοί τοπικοί αγώνες,
που έχουν παντού τον ίδιο χαρακτήρα, σε μια εθνική πάλη, μια ταξική πάλη. Κάθε ταξικός αγώνας όμως είναι πολιτικός
αγώνας».
Ο Κ. Κούλογλου σχολιάζει για το ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ
Την Δευτέρα 12/5 ανακοινώθηκε, από τον Προέδρο της
ΕΡΤ κ. Χρήστο Παναγόπουλο και τον Γενικό Διευθυντή Τηλεόρασης, κ. Δημητρίο
Γόντικα, στον δημοσιογράφο κ. Κούλογλου ότι δεν θα συνεχιστούν στην επόμενη
τηλεοπτική σεζόν οι εκπομπές "Θεματική Βραδιά" και "Ρεπορτάζ
χωρίς Σύνορα".
Την επόμενη ημέρα επικοινωνήσαμε μαζί του. Ιδού τι μας
είπε:
«Η γενια των 700 ευρώ ειναι
ένα από τα πιό εκρηκτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αφορά όχι
μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον, καθώς προδιαγράφει μια νέα γενιά
Ελλήνων μεταναστων. Αντίθετα όμως με τα προηγουμενα μεταναστευτικά κύματα,
στις σημερινές συνθήκες θα πρόκειται για μια καταστροφική αιμοραγία εγκεφάλων.Τα
πιο φωτισμένα μυαλά της χώρας θα φύγουν, πιστεύοντας, στην καλύτερη
περίπτωση ότι η χώρα τους είναι δεύτερης κατηγορίας. Στην χειρότερη, ότι τους
έχει προδώσει» Στέλιος Κούλογλου.
Κατώτατοι μισθοί στην Ευρώπη
Λουξεμβούργο: 1.570€
Βρετανία: 1361€
Ολλανδία: 1.301€
Βέλγιο: 1.259€
Γαλλία: 1.254€
Ελλάδα: 668€
Ισπανία:666€
Πορτογαλία:470€
Οι νεαροί εργαζόμενοι της Μεσογείου έχουν τον ήλιο και τη θάλασσα αλλά δεν «φωτίζονται» μισθολογικά όπως οι συνομήλικοι τους στην δυτική και Βόρεια Ευρώπη. Εκεί, το ψυχρό κλίμα αντισταθμίζεται από τις «ζεστές» τσέπες.
