«Ναι, πρέπει να κάνεις το ταξίδι τρόπο ζωής. Τα ταξίδια
ελέω μουσικής ξεκίνησαν το 1998, σχετικά αργά δηλαδή. Σπάνιο ε; Δε νομίζω.
Πολύς κόσμος το κάνει κι ασφαλώς δεν πάω μόνη. Η ομάδα είναι μεγάλη. Κι ο
άντρας μου, ο Στάθης, είναι πάντα μαζί».
«Η εναλλαγή ανάμεσα στο δρόμο και τη φωλιά-σπίτι εμένα με
συγκινεί πάρα πολύ. Επιστρέφοντας είμαι πάντοτε πολύ χαρούμενη. Άλλο τόσο
βασανιστικό μού είναι όταν έχει περάσει πολύς καιρός, όπως τώρα που έχω να
ταξιδέψω από το Νοέμβριο, να βλέπω αεροπλάνο. Τότε λέω από μέσα μου «πω, πω
καιρό έχω να την κάνω».»
«Σε εξελίσσουν. Βγαίνοντας από τη ρουτίνα σου, γίνεσαι πιο
ανθεκτικός, λιγότερο μαλθακός και πιο ολιγαρκής καθώς αναγκάζεσαι να τη βγάλεις
σε οποιαδήποτε συνθήκη με ό,τι έχεις. Οι κυβερνήσεις κανονικά θα έπρεπε να
ενθαρρύνουν τους πολίτες τους να ταξιδεύουν».
«Θα γύρναγαν. Κι έχοντας πια άλλες παραστάσεις, θα
απαιτούσαν μαζικά αλλαγή και στη δική τους πραγματικότητα. Όταν πας έξω
αλλάζεις. Κι επειδή λέμε για τρόπο σκέψης και ζωής, μια μεγάλη διαφορά με
άλλους λαούς είναι η αντιμετώπιση που έχουμε στα παιδιά. Ένας από τους λόγους
που είμαστε ένας εγωιστικός λαός είναι ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Τόσο υπερπροστατευμένα! Πας έξω, σε απίθανα μέρη, που φοβάσαι ακόμη κι εσύ ο
ίδιος, και βλέπεις τους Γερμανούς να έχουν τα πιτσιρίκια τους ελεύθερα να
κυλιούνται στα χώματα».
«Ένα άλλο τυχερό που έχουμε από τη δουλειά είναι ότι δε
διαλέγουμε τα μέρη. Έτσι, συνήθως βρισκόμαστε σ’ ένα τυχαίο σημείο του πλανήτη.
Μπορεί δηλαδή να βρεθούμε στην
αντίστοιχη Θήβα της Καταλονίας. Οι γνωστοί καρτποσταλικοί προορισμοί δεν
υπάρχουν για μας».
«Να το θες και να το αγαπάς.»
«Ποτέ δεν έχω μπει στη διαδικασία να σκεφτώ το όποιο
κόστος. Πάντως παρατηρώ ότι τα ταξίδια με έχουν βοηθήσει ν’ αγαπήσω ακόμη και
την Αθήνα που δεν την άντεχα. Όταν αντιμετωπίζεις την πόλη σου σαν ταξιδευτής,
ανακαλύπτεις ομορφιές που πριν δεν έβλεπες».
«Ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό. Όπως εξερευνάς ένα νέο
τόπο, έτσι εξερευνάς και τον εαυτό σου».
«Αν είσαι ανήσυχος άνθρωπος εκ φύσεως, δεν μπορείς ν’
αποφύγεις τα ερωτήματα. Είναι μικρόβιο».
«Ισχύει σ’ ένα βαθμό και το έχω δει και σε μένα. Όμως τώρα
πιά πιστεύω πως μπορείς ωραιότατα να γράφεις κι από εμπνεύσεις θετικού
χαρακτήρα. Καλός ο πόνος αλλά κι η χαρά πρέπει να περιγράφεται».
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πως στην Ελλάδα το να είσαι
χαρούμενος ή να κυνηγάς την ομορφιά είναι σχεδόν ποινικό αδίκημα.
«Νομίζω αυτό έχει να κάνει με την ορθοδοξία γιατί κανονικά
σαν λαός έχουμε το γλέντι μέσα μας. Η απέχθεια στο σώμα, τη χαρά, το γλέντι είναι
μια πάρα πολύ ενοχλητική διαστροφή».
«Δεν ξέρω. Πάντως προσπαθώ. Και είναι σημαντικό. Δεν
μπορεί να λες πως θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις πρώτα εσένα.
Ήμουν έφηβη επί χούντας. Τα περισσότερα παιδιά που έκανα παρέα ήταν λίγο πολύ
αναμεμειγμένα σε κάποια μορφή αντίστασης στη χούντα. Κι ενώ έκαναν κάτι πολύ
σπουδαίο σαν αγώνα, την ίδια στιγμή φέρονταν πολύ άσχημα στον φίλο τους ή στη
γκόμενα τους».
Πως τη γλύτωσες από τον κνιτισμό της εποχής;
«Από αυτά που παρατηρούσα στις συμπεριφορές. Εγώ ήμουν
φρικάκι από μικρή. Ντυνόμουν παράξενα, έβγαινα βόλτα στη γειτονιά κι έπεφταν
τηλέφωνα στην οικογένεια για την κόρη. Ξέρεις. Η κόρη βγήκε έξω, φόρεσε αυτό
και γύρισε τέτοια ώρα».
«Πολλοί μου φίλοι δεν το άντεξαν όλο αυτό το
"εκτός". Ήταν too
much.
«Συμφωνώ. Φρικάρουν, είναι δυστυχισμένοι. Βλέπω τι κάνουν
οι παλιοί μου φίλοι κι αναρωτιέμαι γιατί ρε φίλε, γιατί το κάνεις; Το έχεις
πραγματικά ανάγκη;»
«Valle da Luna,
η κοιλάδα του Φεγγαριού, στα οροπέδια των ελαφοκυνηγών στα βάθη της Βραζιλίας.
Είχε τελειώσει η περιοδεία κι οι βραζιλιάνοι μουσικοί που συνεργαζόμασταν μας
πρότειναν να πάμε σ’ ένα μέρος, αλλά που το αυτοκίνητο πηγαίνει μόνο μέχρι ενός
σημείου της διαδρομής. Ευτυχώς το τολμήσαμε. Καταρράκτες, βλάστηση Σαβάνας,
γύρω τεράστιοι λόφοι. Και στο έδαφος ένα απίστευτο πέτρωμα, κανονικοί
κρύσταλλοι. Και το νερό να περνά μέσα από τους κρυστάλλους κι οι μικροί
καταρράκτες να χύνονται από τους βράχους».
«Θεός με τη προσωποποιημένη μορφή των θρησκειών δεν
πιστεύω ότι υπάρχει. Δεν νομίζω ότι καθετί έχει σώνει και καλά κάποια βαθύτερη
έννοια και σκοπό. Από 'κει και πέρα, επιδιώκω να είμαι αισιόδοξη. Αφού
βρεθήκαμε εδώ και δε θα μάθουμε ποτέ τους λόγους, καλό είναι να κάνουμε ό,τι
καλύτερο μπορούμε με χαρά. Πιστεύω όμως στις ενέργειες και στις απίστευτες
αόρατες δυνάμεις που ούτε καν ξέρουμε».
«Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Γερμανοί. Έχουν τη
φήμη του δυτικού που δεν εκδηλώνεται, δεν θα γυρίσει στο δρόμο να σε βοηθήσει
κι όλα αυτά. Ε, λοιπόν, στις συναυλίες είναι αυτοί που από το πρώτο τραγούδι
πάντα ξεσηκώνονται και χορεύουν. Στις δε πόλεις τους - κι όχι στο Βερολίνο,
αλλά σε πόλεις τύπου Νυρεμβέργης, Στουτγκάρδης - κάθε βράδυ γίνεται παντού χαμός. Χορός, λαϊβάκια,
παιχνίδι. Οι τύποι δεν ποζάρουν, αλλά φλερτάρουν. Και τα ποτά δεν κοστίζουν
χρυσάφι όπως στην Αθήνα».
«Χρόνο με το χρόνο δυσκολεύουν τα πράγματα. Κάθε καλοκαίρι
χάνονται και μερικά νησιά που επιτρεπόταν το ελεύθερο κάμπινγκ. Ένας λόγος που
βγήκε ο δίσκος ήταν κι ότι αισθανόμουν ότι οι παραλίες μας χάνονται. Δυστυχώς,
πάλι θα καταλήξω να ακούγομαι σαν... μισελληνίδα, αλλά θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό.
Πριν λίγα χρόνια επισκέφθηκε την Ελλάδα ένας Υπουργός μεγάλης χώρας. Τον πήγαν
λοιπόν σε ένα νησί και ενθουσιασμένος ο υπουργός δήλωσε «Αχ, τι όμορφα! εδώ
έκανα κάμπινγκ». Φαντάζεσαι Έλληνα υπουργό να δηλώνει κάτι τέτοιο; Οι δικοί μας
δεν το έχουν ζήσει, δεν έχουν αυτήν την κουλτούρα. Το κάμπινγκ είναι μεγάλο
σχολείο. Μένοντας σ’ ένα μέρος για πολύ καιρό παρατηρείς απίστευτα πράγματα στο
μικρόκοσμο και στον μεγάκοσμο. Γίνεσαι σοφότερος».
«Με το google earth (γέλια). Με βιβλία. Με τις μουσικές
τους κόσμου. Τα ηχοχρώματα σου δείχνουν πολλά. Τα χαρακτηριστικά ενός τόπου
φαίνονται από τη μουσική».
